มีหลานมองดูตัวเองในกระจกด้วยความไม่เชื่อ แล้วมองลงไปที่มือของเธอ แต่ทันใดนั้นเธอก็มองไม่เห็นมันอีก และโลกก็กลับสู่ความมืดมิดอีกครั้ง แต่จางหม่าไม่เข้าใจ เธอหมายถึงอะไร และเธอยังคงคิดว่าเธอหมายความว่ามันเริ่มมืดแล้ว มี่หลานจึงไม่พูดอะไรและขอให้ ชางหม่า ออกไป
เช้าวันรุ่งขึ้น มี่หลาน ออกไปอย่างระมัดระวัง ไม่ลืมที่จะถอดรองเท้าหลังจากลงไปชั้นล่าง ในที่สุด มี่หลาน ก็มาถึงโรงพยาบาลอย่างราบรื่นและยืนฟังเสียงรอบตัวเธอ จากนั้นจึงกำหนดตำแหน่งของ พยาบาล มี่หลาน ออกเดินทาง และ มี่หลาน ได้สอบถามเกี่ยวกับที่ตั้งของ ซีทู เว่ยเหลียนพยาบาลได้ขอให้ มี่หลาน เข้าแถว บอกว่าเธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อพบแพทย์ ยุ่ง หลังจากที่ ซีทู เว่ยเหลียนออกจากการผ่าตัด เขาได้เรียนรู้จากพยาบาลว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งรอเขาอยู่ในออฟฟิศ ซีทู เว่ยเหลียน เห็น มี่หลาน อยู่ที่ประตู เธอบอกว่าเธอมีความลับที่จะบอกเขาและขอให้เขาทำ ปิดประตู ซีทู เว่ยเหลียน เขาไม่ได้จริงจังกับมันในตอนแรก
จนกระทั่ง มี่หลาน บอกว่า มิสเตอร์เซิน ขอให้เขาช่วย ซีทู เว่ยเหลียน ก็จริงจังทันทีหลังจากฟังคำพูดของ มี่หลานแล้ว ซีทู เว่ยเหลียน ก็แสดงความขอบคุณและพูด ว่าเขาจะช่วยเขาคืนนี้ ใช่ มี่หลานบอกว่าเธอต้องการให้ ซีทู เว่ยเหลียน ช่วยเขาตอนนี้เพราะเมื่อวานหิมะตกทั้งคืนและเธอก็กังวลว่านายเซิน จะต้องแข็งตัวจนตาย
อย่างไรก็ตาม ซีทู เว่ยเหลียนก็พูดอย่างหนักแน่นว่าเขา จะไม่ตายและเธอจะกลับมาช่วยเขาอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลาเขาจะมาขอบคุณเขาที่ประตู มี่หลานบอกว่าไม่จำเป็นต้องพูดขอบคุณเขาไม่สามารถให้แม่ของเขารู้ได้ ที่เขาออกไปตอนกลางดึก ไม่เช่นนั้นเขาจะถูกทุบตี ไม่จำเป็นต้องขอบคุณเขา เธอแค่หวังว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ได้ดี ติดอยู่กับร่างของ ซีทู เว่ยเหลียน และได้กลิ่นของเขา เขายังบอกด้วยว่าเขาจำเขาได้ ถ้าเขาไม่ช่วย มิสเตอร์เซิน เขาคงจะกลับมาพบเขาอีกครั้ง
ในตอนเย็น ซีทู เว่ยเหลียน ขับรถออกไป และแน่นอนว่าเขาพบ เฉิน จี้เหิงได้สำเร็จ จากนั้นเขาก็ลาก เฉิน จี้เหิง ออกไปอย่างไร้ความรู้สึก หลังจากกลับมา เขาก็ทำการผ่าตัดเขาอย่างชำนาญแล้วจึงจับเขาไว้ที่บ้าน แม่ของเธอค้นพบความลับของ มี่หลาน และเธอก็ลงโทษ มี่หลานอีกครั้งเมื่อเห็นมันรู้สึกเป็นทุกข์ แต่เธอก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก เซิน กำลังทำอยู่ตอนนี้ สถานการณ์เว่ยเหลียนบีบนาฬิกาของเขาและคิดว่าเหตุใดเสินจือเหิงจึงยังไม่ตื่น
ในเวลานี้ เซินจื้อเหิงก็ค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อถาม เขาก็ตระหนักว่าเขาตื่นแล้ว นอนหลับนานกว่า 20 ชั่วโมง เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน มันจริงจังเกินไป เฉิน จี้เหิง เปิดปากแล้วบอกว่าเขาหิวมาก เขาบ่นโดยตรงเมื่อเห็นสิ่งนี้ ซีทู เว่ยเหลียน ก็รีบลุกขึ้นและไปหาอะไรกิน คนของ หลี่ หยิงเหลียง จับคนที่พูดจาดูหมิ่นเขาในที่สาธารณะในงานเลี้ยงของครอบครัว มี่ พวกเขาฆ่าเขาทันทีที่เขาเข้าไปในประตู ทำให้อีกฝ่ายตกใจจนขาของเขาอ่อนแรง
หลังจากการทรมาน บุคคลนั้นก็สูญเสียแรงผลักดันไปแล้ว ได้ในขณะนั้นและในที่สุดก็ถูกบังคับให้อยู่อาศัยในสัญญาโดยพิมพ์ลายนิ้วมือ จากนั้นหลี่ หยิงเหลียงก็ไปที่กองบัญชาการกองทัพไห่ตงเพื่อตามหาผู้บังคับบัญชา ซึ่งเตือนเขาไม่ให้วิ่งมาที่นี่ตลอดเวลา เว้นแต่เสินจือเหิงจะตาย หลังจากที่ซือถู เว่ยเหลียนกลับบ้าน เขาพบว่าเซิน จื้อเหิงไม่ได้อยู่บนเตียง หลังจากค้นหาไปรอบๆ เขาพบว่าเขาอยู่ในห้องผ่าตัด จากนั้นสิตูก็บอกเซิน จื้อเหิงว่ารถในวันนั้นคือรถของหลี่ หยิงเหลียง และเขามาจากไห่ตง กองทัพบก ซีทู หยู บอกว่าเด็กหญิงตาบอดไปโรงพยาบาลในวันนั้นเพื่อหาอะไรทำกับเขา
จากนั้น เฉิน จี้เหิง ก็รู้ว่าเธอไปโรงพยาบาลด้วยตนเอง หลังจากตระหนักว่าเด็กหญิงตาบอดไม่มีทางโทรหาโรงพยาบาลได้ เฉิน จี้เหิง ลุกขึ้นและออกไป มี่หลาน นอนอยู่ในห้อง และจู่ๆ หน้าต่างก็เปิดออก มี่หลาน เดินไปที่หน้าต่างและได้กลิ่นของ มิสเตอร์เซิน ในสายลม แต่เขามองไม่เห็น เฉิน จี้เหิง ยืนอยู่บนต้นไม้ฝั่งตรงข้าม จากนั้น เฉิน จี้เหิง มอบดอกคามิเลียสีดำให้ มี่หลาน และสนับสนุนให้เธอมีชีวิตที่ดี เขายังบอกอีกว่าครึ่งหนึ่งของชีวิตของเขาจะเป็นของเธอในอนาคต และเขาจะมาเยี่ยมเธออีกครั้งเมื่อ มี่หลาน บานสะพรั่ง หลังจากที่ เฉิน จี้เหิง เก็บข้าวของเรียบร้อย เขาก็กลับไปที่บ้านหลังเก่าของเขา ตามที่คาดไว้ มีคนจาก หลี่ หยิงเหลียงนั่งยองๆ อยู่ที่ประตู อาการของ ซี่เหิง ร้ายแรง และตอนนี้เขาไม่สามารถกินอาหารได้ตามปกติ
หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป มันจะกินได้เฉพาะเลือดเท่านั้น เฉิน จี้เหิง บอกว่าเขาจะพบเขาโดยเร็วที่สุด และ ซีทู เว่ยเหลียน ก็รู้ว่าเขากำลังพูดถึงน้องชายของเขา คนที่ทำร้ายเขาแบบนี้ หลี่ หยิงเหลียง รู้ว่า เฉิน จี้เหิง ยังไม่ตาย และผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาแน่ใจว่าจะต้องเป็นฝ่ายยืนหยัดของ เฉิน จี้เหิงเมื่อ หลี่ หยิงเหลียง อารมณ์เสีย เขาได้รับแจ้งจาก Jin จิงเซีย ว่าเขาจะไปเต้นรำในคืนนั้น ไม่อยากไป แต่ไม่มีทาง สิ่งที่หลี่ หยิงเหลียงไม่คาดคิดก็คือเขาอยู่ในงานเต้นรำจริงๆ